18 سپتامبر 1980
سایوز-83 روز 18 سپتامبر از پایگاه بایکونور به فضا پرتاب شد که فرماندهی پرواز را «یوری روماننکو» و مهندسی آن را «آرنالد تامایومندز» (نخستین کیهان نورد کوبا) به عهده داشتند. روز بعد، سفینه توانست به ایستگاه مداری ملحق شود. طی پرواز مشترک، چهار فضانورد، آزمایش‌‌های مختلفی را به انجام رساندند. پس از پایان مأموریت، تامایومندز و روماننکو، به درون سفینه خود رفته و آن را از سالیوت-6 جدا کردند. سایوز-83، روز 26 سپتامبر در دژکازگان فرود آمد.
12 مارس 1981
«ولادیمیر کوالنک» و «ویکتور ساوینیخ» با سفینه سایوز-تی4 به فضا پرتاب شدند. آنها یک روز بعد به ایستگاه مداری سالیوت-6 راه یافتند و آزمایش‌‌های خود را آغاز کردند. ساوینیخ و کوالنک در مدت 85 شبانه روز اقامت فضایی خود با فضانوردان مغولستان و رومانی که در چارچوب طرح «اینترکاسموس» به ایستگاه مداری رفتند، ملاقات کردند. این دو تن روز 26 مه، سالیوت-6 را ترک گفتند . با پایان کار آنان، ماموریت چهار ساله سالیوت-6 نیز پایان یافت. این آزمایشگاه مداری جمعاً 676 شبانه روز سرنشین داشت.
22 مارس 1981
سایوز-93 به فرماندهی «ولادیمیر ژانیبکف» روز 22 مارس 1981 به فضا پرتاب شد. در این سفر، «جاگدردمیدن گوارگچا» (از مغولستان) او را همراهی می‌کرد. سفینه، روز بعد به سالیوت-6 پیوست. مانند پروازهای پیشین اینترکاسموس، سرنشینان سایوز-93 آزمایش‌‌های طراحی شده را که بالغ بر 30 مورد بود، در ایستگاه مداری به انجام رساندند. پس از پایان کار در روز 30 مارس، فضانوردان، سایوز-39 را از مجتمع مداری سالیوت-6 جدا کرده و سالم به زمین بازگشتند.
12 آوریل 1981
«جان یانگ» و «رابرت کریپین» نخستین پرواز مداری شاتل فضایی را آغاز کردند.
جان یانگ، فرمانده پرواز از کیهان نوردان با سابقه آمریکا بود که تا آن زمان پنج سفر فضایی در پرونده داشت، اما رابرت کریپین پس از 14 سال انتظار و آموزش راهی مدار زمین می‌شد. فضاپیمای کلمبیا ، اولین سفینه سرنشین داری بود که بدون آزمایش فضا نوردانی را به مدار زمین می‌برد. تمامی سفینه‌‌های سرنشین دار قبلی، قبل از آنکه مأموریت‌‌های سرنشین دار خود را آغاز کنند، به صورت آزمایشی پروازهایی در مدار زمین داشتند. حتی برخی حیواناتی را هم به فضا می‌بردند تا عملاً میزان اطمینان به آنها مشخص شود.
